GamesFanatic.pl Gry planszowe, karciane, recenzje, felietony, nowości ze świata.

Festiwal Gramy od jakiegoś czasu wyrasta na prawdziwe święto planszówkowiczów, ponieważ koncentruje się na tym, co dla nas najważniejsze, czyli… na grach planszowych. Owszem zdarzają się dziwne stoiska (w końcu dla niektórych liczy się także zabawa;) ), ale naprawdę nie będziemy narzekać, że nie ma w co pograć. Żadnego natłoku artystycznych bibelotów, koszulek, kolczyków i mydła i powidła. Wydawnictwa, prototypy, nowości z Essen (które w tym roku były TŁUMACZONE! tak nie dość, że pachnące świeżością pudełka, to jeszcze od razu mogliśmy rozegrać partyjkę), wielki games room, turnieje… Świat gier bez prądu w najlepszym wydaniu. Zobaczcie, co udało nam się poznać i jakie wrażenia nam towarzyszyły!

Daria Chibner: Planszówki na PGE Narodowym są imprezą, która niezwykle się rozwinęła od czasu swojej pierwszej edycji. Pamiętam te pierwsze, smętne spotkania, gdzie było tylko kilka sal i ze dwa sklepy, a frajdę miały jedynie dzieciaki. Obecnie nie ma co narzekać na nikłą obecność wystawców (ci naprawdę dopisali!), sklepów czy dostępność miejsca do grania (wypożyczalnia stanęła na wysokości zadania i zapewniła dostęp do prawdziwego morza tytułów). Jednakże wielkość ma swoją cenę.

Kiedy o nowej grze zaczyna się mówić, że będzie to gra cywilizacyjna, wydany zostaje na nią wyrok. Z jednej strony wytworzy się ekscytacja i oczekiwania, bo gra cywilizacyjna to dla wielu graczy jedna z najwyższych form „poważnych gier”. Z drugiej strony pojawi się presja, bo gra cywilizacyjna jest to określenie równocześnie bardzo nieprecyzyjne, a zarazem szalenie wąskie i przystawiane do jednego konkretnego szablonu. Jakoś tak się utarło, że gra cywilizacyjna to ma być gra jak Sid Meier’s Civilization albo Cywilizacja: Poprzez wieki. Najlepiej, żeby była taka sama, ale inna.

Podczas zapowiedzi wydawniczych FoxGames naszą uwagę zwróciła niepozorna, mała gierka przy której sąsiedni stolik świetnie się bawił. Postanowiliśmy sprawdzić i okazało się, że ta niepozorna, mała gierka to całkiem udany fillerek oparty na skojarzeniach.  I ten ten malutki fillerek bardzo mi się spodobał.

Kolejną nowością, którą testowaliśmy w miniony weekend z wydawniczych nowości Fox Games była The Isle of Pan, czyli Wyspa Fauna. Gra dla 2-4 graczy w wieku od 8 lat. Czas gry to około 40 min. Autorami gry są Johan Benvenuto i Florian Sirieix. Duet ten możecie kojarzyć ze wspaniałej skądinąd serii Cortex. Jednak Wyspa Fauna jest grą zupełnie innego typu.

Root podbił już serca graczy na całym świecie. Wiem jak to brzmi i czym to pachnie – przesłodzoną recenzją, w której wszystko jest wow, super i cudowne. Czasami jednak nie można postąpić inaczej, niż stwierdzić fakt – proszę państwa oto przed nami świetna gra, a szał i hype na kickstarterze był słuszny. Szukacie nowatorskich mechanik? Prawdziwej asymetryczności frakcji? Nowatorskiej oraz dobrze skonstruowanej otoczki fabularnej? Fantastycznej zabawy przy stole? Kochacie negatywną interakcje? Zapraszam do świata, gdzie zwierzęta wytłumaczą wam o co tak naprawdę chodzi w zdobywaniu władzy. Wydawnictwo Portal zadbało o rodzimych graczy i postarało się, aby przygody w Leśnogrodzie toczyły się swojsko, czyli po polsku :)

W miniony weekend wydawnictwo FoxGames zaprezentowało swoje plany wydawnicze na najbliższy rok. Nie będziemy dublować informacji, bo całość z łatwością znajdziecie w sieci (np. tutaj), ale podzielimy się wrażeniami z tych, w które udało nam się zagrać. Dziś Nowy wspaniały świat.

Kiedy ktoś mówi o Nanty Narking, to wiadomo, że zaraz padną też słowa Ankh-Morpork. To jest jak Flip i Flap, jak Bolek i Lolek… Ta pierwsza jest reimplementacją tej drugiej i cóż… jedni się cieszą, że wznowiono dobrą grę. Inni narzekają, że bez Pratchetta to nie to samo, a Świat Dysku był jedynym słusznym tłem fabularnym dla tej mechaniki… A więc, żeby nie dokładać kolejnej cegiełki do tych (jakże słusznych i światu potrzebnych) rozważań, ja napiszę po prostu, że fanką Pratchetta nie jestem. Nie, żebym coś do niego miała, po prostu nie znam i nie czytałam. W Świat Dysku: Ankh-Morpork grałam kiedyś tam, jeden jedyny raz, a zatem do Nanty Narking podeszłam bez żadnych uprzednich oczekiwań i sugestii. Ot, czysta kartka. Niech to zatem będzie recenzja szczególnie dla tych, którzy Ankh-Morpork nie znają, nie grali, nie kręci ich ta tematyka i nie obchodzi ich przeszłość i geneza powstania Nanty Narking. Jeśli ktoś chce się po prostu dowiedzieć, czy to fajne, to zapraszam.

Ekspedycje po złoto i pajęczyny to dodatek do Brzdęka. A właściwie to dwa dodatki (2w1). Otrzymujemy nową, dwustronną planszę oraz garść znaczników. I to w zasadzie wszystko (z tych istotnych rzeczy).

Jestem zdania, że zwyczajna analiza plusów i minusów Nemesis nie jest w stanie oddać tego, z czym rzeczywiście mamy do czynienia. Tym razem będzie nieco inaczej. Poniżej znajdziecie zapis przebiegu autentycznej rozgrywki, w której miałem przyjemność uczestniczyć, wcielając się w postać Zwiadowcy.