Stronghold: zapiski z dziennika (5) Ten tekst przeczytasz w 3 minut

Mamy wtorek, mamy więc wpis o Strongholdzie. O ile ostatnio opowiadałem o tym, jak to udało się prosto i skutecznie zastąpić listwę Printza zwykłymi Punktami Klepsydr, to dziś ponownie powrócimy do wątków porażek i zajmiemy się kolejnym niewypałem. Tym razem związanym z Filarami ziemi. Taka fajna gra. I tak bardzo mnie zdradziła… ;)

Flirt z Filarami

Pamiętam, jak wiele lat temu, będąc młodym fanem fantastyki dowiedziałem się, że jeden z moich ulubionych autorów książek fantasy, Feliks W. Kres, nie czyta literatury fantastycznej. W ogóle. Nie interesuje go co piszą inni, nie lubi takiej prozy i nie ma zamiaru zacząć się z nią zapoznawać. To, iż Kres jest obok Sapkowskiego najbardziej uznanym twórcą tego nurtu wcale Kresowi w tym nie przeszkadzało. Na naszym, growym poletku, równie mocno zaszokował mnie Reiner Knizia. Ze świetnego artykułu Jacka Nowaka opublikowanego w Świecie Gier Planszowych dowiedziałem się bowiem, że doktor Knizia nie grywa w gry innych autorów i nie ma rozeznania na temat tego, co jest na rynku.

O ile Machina i Zombiaki powstały faktycznie dokładnie tak jak książki Kresa, tworząc je bowiem nie znałem żadnej innej gry planszowej, o tyle już Witchcraft i Stronghold to tytuły, które tworzył Trzewik świadomy, autor, który zagrał już w to i owo. Autor, który zna wiele rozwiązań stosowanych w grach, autor, który dla osiągnięcia określonego efektu potrafi odnaleźć gotowe rozwiązania w innych grach i zaimplementować je do własnego prototypu.

Ostatnio pisałem o listwie Prinza, dziś wrzucimy na warsztat karty rzemieślników z Filarów ziemi. Je także spróbowałem zapożyczyć i wykorzystać w Strongholdzie. Miały być narzędziem w rękach Najeźdźcy.

Gracz atakujący zamek potrzebuje wykonywać różne czynności. Część z nich jest standardowa, jak budowa machiny, zebranie surowców, czy wymarsz wojsk. Część wyjątkowa, jak wysłanie sabotażysty, wezwanie po pomoc posiłków i inne. Szybko skojarzyło mi się to z Filarami ziemi, tam też przecież są karty rzemieślników, też dobiera się zawsze kilku standardowych, i dodaje do nich dwóch wyjątkowych. Trop wydawał się interesujący.

Stworzyłem 8 standardowych kart oraz gromadę kart specjalnych i ruszajmy do boju. Wśród standardowych znalazły się Zebranie surowców, Budowa machiny, Wprowadzenie oddziałów na mury, Atak na murach, wśród niestandardowych kilka wrednych zabawek jak Zatrucie wody, czy Furia na murach. Spośród ośmiu kart gracz ciągnął pięć, dodawał jedną specjalną i miał talię działań na daną turę. Spoglądał na rękę i już wiedział co może robić.

Plusy? Było to szybkie. Proste. Gracz miał na ręce prosto i jasno podane jakie akcje może robić w danej turze. Było nieco losowości, ale ta losowość potencjalnie była ciekawa. No bo raz nie dociągnie się facetowi Budowanie machin, innym razem pozostanie bez Surowców, jego życie nie będzie łatwe, będzie musiał lawirować, kombinować jak najlepiej wykorzystać karty, które mu się akurat trafiły i jak najlepiej działać, by zabezpieczyć się przed pechowym dociągiem w przyszłości. Teoria była bardzo kusząca. Zmuszamy gracza, by działał z wyprzedzeniem, by nie tworzył krótkoterminowego planu: „W kolejnej turze zbiorę drewno i postawię katapultę.”, lecz by kombinował: „Potrzebuję dużo drewna, by od trzeciej rundy rozpocząć konsekwentne budowanie machin bez względu na to co mi się będzie dociągało.”

Oczywiście nic z tego. System nie działał. Gracz atakujący dostawał na rękę karty i był w stu procentach zdeterminowany dociągiem. Nie planował działań, lecz robił to, co akurat mu doszło. Losowość była skrajna. Kiedy rodzajów standardowych kart było mało, losowość zanikała, bo gościowi zawsze losowało się to samo (mały wybór), no ale wtedy ra była nudna (bo właśnie mały wybór akcji). Kiedy zwiększała się różnorodność kart, gra była ciekawsza, bo dawała więcej różnych możliwości zagrań, ale była skrajnie losowa. Robiliśmy to, co nam się dolosowało. Nie to co, planowaliśmy. Nie podejmowaliśmy decyzji. Los decydował co nam da i co zagramy.

Karty rzemieślników przerobione na karty akcji w Strongholdzie nie sprawdzały się. Pomysł sześciu standardowych i kilku wyjątkowych karty akcji nie zapewniał tego, czego oczekiwaliśmy. Nie dało się ani planować ani nie było satysfakcji z mnogości dostępnych akcji. Z bólem serca więc spakowałem karty do teczki „Archiwum” i zacząłem myśleć nad innym rozwiązaniem. Zupełnie nieoczekiwanie wymyśliłem wtedy coś, co stało się jednym z głównych motorów mechaniki Strongholda. I nie było zapożyczone z żadnej innej gry. No, może troszeczkę. Ale o tym opowiem w przyszły wtorek…