Alibi i Smolna Ten tekst przeczytasz w 5 minut

Chodzi fama, że pewnej grupie warszawskich miłośników gier planszowych planszówki się już znudziły. Że nastąpiło zmęczenie materiału, że to hobby zaczyna być nużące. Dowodem na tę tezę ma być zjawisko, że wiele spotkań obecnie kończy się już o 21:00, a są nawet takie osoby co uciekają już po ósmej. A kiedyś, panie dzieju, rozgrywki trwały często nawet do 24:00! Chciałbym tu i teraz, głośno i wyraźnie zaprzeczyć doniesieniom o tym, że gry planszowe mogą się znudzić. Powodem krótszej bytności na spotkaniach, jest większa ich intensywność w tygodniu. Bawimy się regularnie przynajmniej dwa razy w tygodniu, a niektóre osoby nawet trzy razy. To w zupełności wystarczy żeby być planszówkami zaspokojony na cały tydzień. Stąd proszę nie wieszczyć o rychłym upadku naszego hobby (bo to póki co nam nie grozi), a przyjrzeć się faktom! :)Wracając do czwartkowych i piątkowych spotkań. Poniżej przy czym się bawiłem w ciągu ostatnich dwóch dni.

Alibi

Pitchcar mini

Szczegółowa relacja wkrótce, jak tylko przybędzie do mnie materiał z Japonii :) Warto tylko dodać, że dosyć nieszczęśliwie cały wyścig się zaczął, bo jeden z bolidów wpadł nam w otwór w podłodze, pomiędzy parterem, a pierwszym piętrem. Nic nie dało zastosowanie najnowszych technologii, siły fizycznej i sprytu. Nie udało się odzyskać pionka. Musieliśmy cały wyścig przeprowadzić w siedem osób, a nie jak zwykle w osiem. Jedyny egzemplarz w Warszawie Pitchcara został wybrakowany. Co prawda będziemy w kolejnych wyścigach posługiwać się zastępczym pionkiem bądź z Ursuppe, bądź z Industrii. Ale i tak wkurza fakt, że producent nie mógł od razu dać paru bolidów więcej, właśnie na wypadek utraty jednego z nich. Gra i tak jest droga, a jednocześnie takie przypadki muszą się zdarzać, więc nie pozostaje nic innego jak ostro skrytykować krótkowzroczność wydawcy.

Ursuppe

Czwartek w Alibi nie należał w ogóle do moich planszówkowych dni. Dosyć słaby występ w czwartym wyścigu Pitchara mini, a później jeszcze kiepska rozgrywka w Ursuppe. Mianowicie zacząłem testować kolejną strategię. Ostatnio twierdziłem, że warto być ostatnim, a dopiero od połowy gry zacząć przyśpieszać, aby wyjść na prowadzenie. Źle mówiłem! :) Tak nie róbcie. Z tego co widzę na samiutkim początku dobrze być jednak chwilę w czołówce (pierwsza dwójka), aby zgarnąć najciekawsze geny (na przykład niezwykle tani Movement). Później już można zacząć spadać w punktacji, aby od połowy gry uderzyć.

Niestety nie dane mi było w pełni zakosztować tej strategii, bo Magda napałała do moich ameb niezwykłą sympatią. Szkoda tylko, że nie w celach wymiany doświadczeń, a dla prymitywnych celów pokarmowych. W ciągu jednej tury nastąpił niczym niezapowiedziany holocaust. Zjadła mi trzy moje ameby (nawet jak miała wybór, żeby zjeść kogoś innego to i tak decydowała się na moją kolonię; musiałem emanować wyjątkową słodyczą). Kolejne dwie umarły z głodu i obudziłem się z perspektywą 1, słownie JEDNEJ, ameby.

Stanęła mi przed oczyma plansza z napisem Koniec. Na złość jednak innym koloniom udało się przetrwać. To co lubię w takim żywiątku jak ameba to jej sposoby na rozmnażanie. Człowiek ma mnóstwo z tym kłopotów. Musimy odnaleźć najpierw drugą połówkę, którą i my zaakceptujemy, i ona stwierdzi, że się nadajemy. Następnie przejść przez liczne procedury zwane DAWANIEM_KWIATÓW, ZAPRASZANIEM_DO_RESTAURACJI, nie mówiąc już o tych zaawansowanych jak ODWIEDZINY_RODZICÓW czy ROMANTYCZNA_KOLACJA_WE_DWOJE. Dopiero po tych męczących procesach, może w końcu nadejść długo oczekiwany moment przedłużenia gatunku. A u ameb życie jest prostsze. Została jedna? Nie ma problemu. DZIELIMY! I mamy następne.

Dzięki powyższej metodzie odbudowałem moją kolonię. W pewnym momencie to ja zjadałem ich, a nie oni mnie. I Magda padła łupem moich żarłocznych ameb i Draco poczuł, że nie warto samemu zagłębiać się w ciemne zaułki pierwotnej zupy. W ciągu kilku tur posiadałem na planszy wszystkie siedem możliwych ameb i zdobywałem sporo punktów. Nie wystarczyło to jednak na nic więcej niż przegonienie w punktacji Draco. Choć dało mi to wystarczającą satysfakcję. Nie byłem przynajmniej ostatni. Całą rozgrywkę wygrał ja_n, a na drugim miejscu była Magda.

Aha. Czy mówiłem już, że gra się potwornie dłuży?

Na Smolnej

Pitchcar mini

Odbyła się krótka sesja treningowa. Parę osób wystąpiło gościnnie, aby sprawdzić jak w to coś się gra. Początkowo mój bolid sprawiał bardzo duże problemy. W końcu nastąpiła zmiana opon na nowy typ i skończyły się porażki. Przyjechałem na drugim miejscu. Trening też wykorzystał Don Simon, który pojawił się na mecie jako pierwszy. Później Pitchcar leżał sobie na stole, ludzie przychodzi i sprawdzali swoje możliwości.Spadamy

Spadamy (lub jego pierwowzór Falling) jest pewnie już wszędzie znane, z wyjątkiem naszego, warszawskiego podwórka. Nie nowiną jest, że spora część osób bywających regularnie w Alibi i na Smolnej, nie darzy gier dziejących się w czasie rzeczywistym głębokim uczuciem. Lub przynajmniej podchodzi do nich z dużą dozą podejrzliwości. Czy to jest słuszne czy nie, nie mnie rozsądzać. Fakty są jakie są.

Nadszedł jednak wreszcie ten wiekopomny dzień gdy Spadamy zawitało na stół. Cieszyło się sporym zainteresowaniem, bo wielu słyszało, ale prawie nikt nie miał jeszcze okazji spróbować. Również ja – pragnący wysokich uniesień i dużych emocji – zasiadłem do stołu.

Założenie przed grą było jedno. Odrzucić swoje wątpliwości, zapomnieć o nieempirycznie sprawdzonych myślach, że to musi być beznadziejne, głupie i kompletnie niegrywalne. Przystąpić do gry z otwartym umysłem, dać grze szansę. Co by jednak nie mówić, po wyjaśnieniu reguł wszystkie założenia szlag trafił. W jaźni wielu z nas obudziło się alter ego i podpowiadało „To jest jakaś kompletna porażka”. Po pierwszej partii tylko się wzmogło „Boże, co za bzdura. O co w tym chodzi?”. Po drugiej zaczęło trochę przygasać z lekkim „Nie wiem jak tu wygrać”, po trzeciej i czwartej zdziwieni z Szymon zaczęliśmy wymieniać się spostrzeżeniami, jakbyśmy odkryli Amerykę: „Ta gra nie jest taka głupia”.

Generalnie rozgrywka sprowadza się do następującego scenariusza. Siedzimy i czekamy aż rozdający wyrzuci przed nami jakąś sensowną kartę. Wtedy budzimy się z letargu i zamaszystym gestem wykorzystujemy ją, najczęściej rzucając ją przed siebie lub na kogoś innego. Próbujemy też pozbyć się jakiś przeszkadzajek, które ktoś na nas rzuci. Jednocześnie chwytamy kartę Stop, aby w ostatniej fazie gry przyblokować eliminującą nas z zabawy „Glebę” Wokół panuje gigantyczny chaos, wszyscy się przerzucają kartami, ktoś się co chwila myli, w środku stołu rośnie stos odrzuconych bezwładnie kart. Wszystko trwa minutę, dwie i nim się dobrze zorientujemy jaka jest sytuacja gra się kończy.

Czy to jest fajne? Nie wiem. Z ręką na sercu mówię – nie wiem. Trzeba zagrać przynajmniej z dziesięć partii i się okaże. Bo póki co mylą mi się karty okrutnie, ciężko wyczaić czy karta przed graczem to ta użyta czy ta jeszcze nie. I w gruncie rzeczy zwycięzcą ciągle zostawała osoba zupełnie przypadkowa, dla której wygrana również była zaskoczeniem.

Jedno Spadamy należy przyznać. Po jednej partii głośno mówiłem „jeszcze raz!”. Po drugiej pragnąłem „więcej!”. Po trzeciej i czwartej nadal miałem niedosyt. J
a człowiek wykształcony, obyty z grami, odporny na marketinowe zagrywki stałem jak ten żółtodziób i wyłem „jeszcze raz!”, „jeszcze raz!”, „jeszcze raz!”. Gdyby nie kazali mi wybierać z Pitchcarem mini pewnie bym popróbował jeszcze długo. Może wtedy w końcu bym stwierdził, że jest do niczego. A tak nie miałem szansy dość do takiego wniosku :)

Seeräuber

W zawodzie pirata najbardziej cenie sobie łupienie. Seeräuber jest jedną z gier, która umożliwia mi w tej materii się spełnić. To była moja trzecia partia rozegrana w ogóle i muszę wreszcie przyznać, że już wiem o co w niej chodzi. Co się opłaca, a co nie. Po pierwszej grze był zupełny mętlik. Nie miałem w ogóle pojęcia jak w to się bawić. Po drugiej zaiskrzyło, miałem już ciekawą taktykę, choć parę pytań pozostawało nadal bez odpowiedzi. Po trzeciej czułem ją! Wiedziałem już, który stos piratów można zabrać, a który sobie zupełnie darować. Udawało się dobrze zarządzał ludźmi, tak, że przy prawie każdym abordażu był mój człowiek (szczególnie przy tych najbardziej obfitych). Zdawałem sobie sprawę, że zdobycie łupu jest często więcej warte niż strata kilku monet na zapłatę dla innych piratów.

Miałem plan i udał się znakomicie. Pobyt na Smolnej potrafił odbudować morale mocno obolałe po czwartkowych porażkach. Zwycięstwo w Seeräuber dostało się w moje ręce. Ha!

Ys

O Ysie pisałem, że jest dobry, solidny, interesujący. Widocznie dojrzewam, bo już uważam jest bardzo dobry. Wreszcie jak kiedyś w Caylusie, w głowie przygotowałem sobie całą strategię na grę i spełniła się znakomicie. Była prosta. Dorwać kartę z zamianą dzielnic trzypunktowych na pięciopunktowe. Zająć w następnej turze te dzielnice i wydoić jak najwięcej punktów. Połowę gry grać umiarkowanie, nie bić się o ustalanie inicjatywy. W drugiej połowie walczyć za wszelką cenę, w najlepszym przypadku zdobyć dwa ostatnie miejsce i ostatni decydować o wyborze dzielnicy do zajęcia. Nie skupiać się na tych najdroższych kamieniach (niech reszta się o nie bije), a być liderem w dwóch najtańszych i mieć dobre miejsce w jednym z najdroższych (na przykład drugie). Przez jedną połówkę w ogóle nie zbierać czarnych kamieni, aby w drugiej uzbierać ich sporą ilość. Wczoraj była to strategia wygrywająca :)

Bardzo dobra gra. Chcę więcej.